Francesco Crosara ( Milaan,1960) is pianist/componist en muziekleraar, hij werd geboren in Milaan en woont inmiddels in Seattle (V.S.). Zijn grote voorbeelden zijn Chick Corea, Bill Evans en Herbie Hancock. Voor zover ik heb kunnen nagaan maakte hij zeven albums waaronder “Colors” uit 1999 met de vermaarde tenorsaxofonist Von Freeman uit Chicago. Zijn muziek beweegt zich tussen jazz improvisatie, een vleugje romantiek dankzij zijn klassieke opleiding samen met Latin invloeden. Voor dit nieuwe album selecteerde hij tien composities uit de laatste 40 jaar van zijn carrière met het idee om een verbinding te leggen tussen zijn vroegere werk met zijn eenvoud en jeugdige aantrekkingskracht en zijn latere oeuvre met rijkere harmonische structuren en mogelijkheden.

Crosara speelt op dit album zowel akoestische piano als Yamaha MODX-8 synthesizer met dit gevarieerde programma van originele muziek voor drie verschillende trio bezettingen, twee met elektrische bas en een met contrabas. Francesco haalt de invloed aan van Chick Corea, een mentor en vriend van de familie die ooit aan Crosara schreef : “Francesco, your music is wonderful, always has been. Play what you love and saturate the world with it”. Francesco volgt hier het voorbeeld van Corea die ook verschillende bands gebruikte in verschillende situaties, hij is meer geïnteresseerd in het ontdekken van nieuwe talenten en nieuwe geluiden en de verschillende benaderingen van de muziek die iedere muzikant met zich brengt.

De vier akoestische nummers “Longing, Gymnopédie No. 4, Maktoub en het titelnummer Circular Motion” laten het rijke geluid horen van contrabassist Clipper Anderson en de subtiele ritmiek van drummer Mark Ivester. Het openingsnummer “Preludio Flamenco” vraagt om een meer gitaarachtige aanpak, daarom speelt Farko Dosumov hier de 5-snarige basgitaar, hij en drummer D’Vonne Lewis zijn ook te horen op “Julia’s Tango”, “Passion” en “One day honey, One day onions”. Met het laatste trio met Osama Afifi op basgitaar en Xavier Lecouturier op drums gaan we meer richting world muziek, Afifi klinkt heel anders dan Dosumov, die speelde meer in de stijl van Jaco Pastorius terwijl Afifi meer weg heeft van Stanley Clarke, Xavier, pas 24,beschikt over een geweldige techniek. Er zijn drie verschillende ritmegroepen en eigenlijk ook drie verschillende trio’s omdat Francesco in de nummers met el. bas zelf de Yahama bespeelt hetgeen zorgt voor een totaal ander geluid.

Francesco draagt dit album op aan zijn moeder, jazzzangeres, producer, journalist, literator en zoveel meer Lilian Terry (1930 – 2023), via haar kwam hij in aanraking met diverse jazzgrootheden zoals Duke, Dizzy, Abbey en ook Von Freeman met wie hij twee albums opnam. “ Vonski was another big mentor for me, the greatest advice he gave me: Only two things matter in music- timing and space”. Het resultaat is een uitermate geslaagd album met knappe composities die perfect worden vertolkt door uitmuntende muzikanten.

Jan van Leersum